چرا قالیباف بعنوان رئیس‌جمهور به خوزستان نرود؟!

محمدباقر قالیباف، رئیس اصولگرای مجلس یازدهم وعده خود درباره مدیریت میدانی و بازدیدهای استانی را عملی کرد و طی هفته گذشته در نخستین سفر، به مناطق محروم خوزستان سفر کرد.

سفری که موجب بازخوردهای وسیعی شد و فعالین سیاسی بحث‌های دامنه‌داری را پیرامون مردم‌مداری رویت شده در این سفر و تشنگی ذائقه عمومی برای دیدن چنین صحنه‌هایی مطرح کردند.

در عین حال این نکته نیز در تمام بحث‌ها به چشم می‌خورد که رئیس مجلس غیر از تقنین و نظارت، اختیار دیگری ندارد و البته او هم مثل تمام نمایندگان دیگر فقط صاحب یک رأی است.

ظرائف پیش گفته اما این حقیقت را به هر ذهن آگاهی متبادر می‌کند که محمدباقر قالیباف با سابقه درخشان مدیریت جهادی در شهرداری تهران و در مجلس شورای اسلامی اما چرا از گذشته تا امروز جریان‌هایی هراس داشته‌اند تا وی در قامت یک رئیس‌جمهور به خوزستان سفر نکند و از اختیارات کافی برای تکرار کارنامه جهادی خود برخوردار باشد؟!

*حقیقت سؤال‌گونه‌ای که در بالا به آن اشاره کردیم آنقدرها خودش را به رخ کشید که “مخالفان مدیریت جهادی و طرفداران وضع موجود”! بلافاصله سفر استانی قالیباف و مدیریت میدانی او را به یک “سفر انتخاباتی” تشبیه کردند تا در مقابل موج این حقیقت سؤال‌گونه سد بسازند.

اما حقیقت را نمی‌توان با ایستادن در مقابل آن پنهان کرد…

در بیان واضح‌تر؛ سؤالی که این روزها ذهن همه را درگیر خود کرده این است که اگر یک رجل سیاسی و اجرایی هست که بر خلاف تمام رجال حاضر از کارنامه‌ای شفاف و قابل اثبات در مدیریت جهادی برخوردار است، اهل حواشی سیاسی نیست، پرونده‌ای پاک و غیر قابل خدشه در مبارزه با فساد دارد، مردمدار است، “کت و شلوار” لباس رسمی او نیست! و به عنوان دوست و یار دیرین سردار سلیمانی، خدماتی همطراز با آن شهید عزیز را در عرصه اجرائیات، به نظام، مردم و کشور ارائه کرده؛ پس چرا چنین رجلی با انواع تخریب‌ها و تهمت‌های جریان‌های بدخواه سیاسی، حق ندارد در عرصه ریاست قوه مجریه فرصت خدمت را پیدا کند تا اختیارات بیشتری پیدا کند و همین خدمات در تمام وجب به وجب خاک ایران تسرّی نیابد؟!

قالیبافی که در سفر به خوزستان با نگاه مدیریتی تأکید دارد پل دزفول که ساختش بیست و چند سال طول کشیده را می‌توان در مدت 2 سال ساخت و همه هم می‌دانند که شخص آقای قالیباف توان اجرای این حرف را دارد و در شهرداری تهران هم به کرّات این کار کرده؛ چرا در قامت رئیس جمهور پای ستون‌های پل دزفول نرود و به جای مطالبه پر از التماس و بی‌بنیاد ساخت این پل از دولت ناکارآمد اعتدال؛ خود عهده‌دار ساخت این پل و بهبود معیشت مردم ایران نشود؟

دقت شود که این یک نگاه عقلانی قابل اثبات و فرموله نسبت به نیاز کشور به مدیریت جهادی است نه یک نگاه پر از مودّت به آقای قالیباف.

چه اینکه بخواهیم یا نخواهیم فعلا قالیباف نماد مدیریت جهادی است و هیچکس هم کارنامه او را ندارد!

اکنون آیا رواست که مدعیان عقلانیت و تفکر شیعی در سیاست، کس دیگری را برای منصب ریاست جمهوری و حضور در کسوت مدیریت قوه مجریه رواداری کنند و با توصیه‌ای غیر از قالیباف به رأی مردم؛ دوباره کشور را به عرصه انحراف و مذاکره و بازی‌های سیاسی سوق بدهند؟!

در این راه البته مخالفینی هم وجود دارند.

کسانی که کنایه بی‌بنیاد املاک نجومی را به قالیباف زدند، کسانی که می‌گویند رئیس مجلس حق شرکت در انتخابات ریاست جمهوری را ندارد و نمی‌فهمند که این سخن غلط به معنی درخواست عدم تسرّی مدیریت جهادی به عرصه اجرائیات کشور است و کسانی که نیات پلیدی برای براندازی ایران اسلامی دارند و می‌دانند که اگر علم مدیریت جهادی بر بلندای قوه مجریه به اهتزاز دربیاید؛ نعش براندازی انقلاب اسلامی ایران به گور سپرده خواهد شد.

و از همین روست که 3 گروه اشاره شده در ائتلافی نانوشته اما پایدار به “ترور قالیباف” روی آورده‌اند و هم‌قسم شده‌اند که نگذارند رایحه مدیریت جهادی از قوه اجرایی کشور به مشام برسد!

اینکه عقلای کشور چه دلایلی برای خدشه به این دیدگاه داشته باشند و اثر این دیدگاه‌ها در اوضاع عمومی کشور پس از “انتخابات 1400” چه خواهد بود را باید منتظر ماند و دید…

نتیجه‌ای که البته می‌توان قبل از وقوع؛ نمونه‌های مشابه آن را در همین دلیل‌انگاری‌های غلط پیش از انتخابات‌های سال‌های 84، 92 و 96 دید که چگونه کسانی علیه مدیریت جهادی ساز مخالف نواختند و با وحدت‌شکنی، شایعه‌پراکنی و عداوت با شخص قالیباف؛ البته انحراف و اعتدال و ناکارآمدی را به جای مدیریت جهادی در دامن مردم گذاشتند و نتیجه آن را امروز مردم تحمل می‌کنند و بار آن را بر دوش می‌کشند. اگرچه خود مخالف تمام این مقولات بودند.