دنیای بدون فوتبال ترسناک است

مطلب زیر برگرفته از یادداشت سردبیر سایت سیرجان رویداد آقای محمدامین شاه بداغی در این کتاب است

وقتی علیرضا ابراهیمی تک‌گل گل گهر را دقیقه ۶۱ بازی با ضربه سر خود روانه دروازه استقلال کرد برای شادی گل زیبا و دیدنی خود چشمانش گرد زمین چرخاند اما با سکو های خالی از تماشاگر و سکوت عم انگیز ورزشگاه امام علی (ع) مواجه شد ابراهیمی هیچگاه فکرش را هم نمی کرد درست در روزی که اون ناجی تیم خود در برابر تیم پر ستاره استقلال تهران می شود نتواند شادی گل خود را با هواداران تیمش آن هم در خانه گل گهرتقسیم کند
همه چیز از این ویروس کرونای لعنتی شروع شد درست زمانی که اوج فوتبال گل گهر در لیگ برتر بود ‌مالا پس ازناکامی های تیم و نتایج ضعیف گل گهر جان تازه ای به خود گرفته این اتفاق رقم بخورد اما اکنون جهان تحت الشعاع این ویروس قرارگرفته و بازی گل گهر و استقلال تهران سر آغاز جدایی ما از فوتبال شد تا با این شادی پیروزی برابر آبی های پایتخت از فوتبال جدا شویم حالا ما در این روزهای بدون فوتبال به خوبی درک می کنیم که ناکامی های گل گهر و نتایج ضعیف این تیم آنچنان که فکرش را می کردیم سخت و غیر قابل تحمل نبود این کرونا بود که فوتبال را از ما جدا کرد و این شاید سخت ترین برش تاریخ فوتبالی عمرمان باشد که در حال گذر از آن هستیم.
اینکه فکرش را کنیم دیگر ما به ورزشگاه نخواهیم رفت و صدای گزارشگر و اون شادی های بعد گل را نخواهیم دید چقدر ترسناک است یاد آن لحظات پایان بازی و بیم امید های برد و باخت . این بیم امید ها اصلا دلهره آور و سخت نبود بلکه لذت فوتبال در همان بود اینکه چقدر خود را به زحمت می انداختیم و از آسمان زمین بابت یک باخت انتقاد می کردیم اما حال که دیگر فوتبال از روح جسم ما جدا شده است یقیه چه کسی را بگیریم و از کی انتقاد کنیم؟
در این روزهای سخت قرنطینه خانگی یا محدودیت های زندگی همه ما انتظار می کشیم تا بار دیگر از خیابان ولی عصر که عبور می کنیم صدای دلنشین هواداران مشتاق تیم گل گهر را بشنویم و آن روز دیگر همه مردم کشورمان و جهان از شر این ویروس منحوس خلاص شده اند و این شادی دو چندان می شود